"yüzüne ay kırıkları çarpıp uyansın sevdiğim"
Tanrıça yeryüzünde, tohumunu bizzat ektiği aşkın özleminde. Bakmak ile yetinmede (ufak bir su birikintisi, yüzen kuşlar, kuru toprak, az çimen, seken serçe, bahçede babaanne), kendinden şüphe etmede, yanlış mı ektim? Ay gelecekten endişeli, dolunayını beklemekte. Şair kendinden emin, göklerde, tohum bana kısmetmiş.
"değil mi ki beni şımartan gökyüzüdür
ve ben o tanyerlerinin sulbünden gelmekteyim."
